Iedere ochtend van maandag t/m vrijdag begint het gevecht en gestrest weer. Je wekker zetten, op tijd naar bed. Oei kleding vergeten klaar te leggen waardoor nog meer gehaast. Wel ontbijt? Nee, toch maar niet, want dit gaat niet meer lukken. Ik heb te weinig tijd! AAAAAAA. Rennen of snel wandelen naar de bushalte of het treinstation om op tijd het vervoer te halen.

Warm? Nee, bloedheet in die stink bus, geen plek in de trein of toch wel, bij de deur op z’n deurbout. Op elkaar gepakt, als sardientjes in een blikje, zo voel ik mij vandaag. Waar ben ik aan begonnen, denk ik dan! Ergernis naar ergernis op de vroege morgen maar ook de avond kan er wel wat van. Iedere dag dat gehaast. Heel Nederland begint om dezelfde werktijd, dus ja dan houdt het nooit op he.
Het gestrest van haasten en op tijd wezen is de orde van de dag. Nog snel even een croissantje koffie/thee halen bij de AH to Go en door naar werk.

He, He eindelijk is de werkdag om! Met z’n alle op 1 gepakt, weer in een overvolle trein of stikhete bus. Maar dit beleefde ik gisteren toch ook en vanochtend ook?! He, word ik nou gek?
Een herhaling op herhaling volgt weer. Deze weg en iedere boom die ik tegenkom ken ik nu inmiddels uit mijn hoofd. Thuis aangekomen staat het eten op tafel, wacht een warme douch en lig ik uitgeteld naast mijn partner die ik amper gesproken heb, omdat hij ook moe is en laat thuis kwam van werk. Gezellig? Nee, want ik wil nu oprechte aandacht.

In bed, wachtend op de volgende dag die ik met open armen omarm als een herhaling van gisteren, twee weken geleden en zelf maanden geleden. Werkdruk en reisdrukte I love it en toch doe ik het steeds weer. Dit gedoe, dit om mij staande te houden in de samenleving, om te overleven en te leven in de wereld van presteren en jezelf blijven ontplooien.

Eindelijk vakantie!!!